Διαμαρτύρομαι

Θα μείνω στην πόλη. Εργάζομαι. Δεν έχω χρήματα για διακοπές. Ούτε άδεια. Εν ολίγοις θα δω τη θάλασσα από τις τουριστικές αφίσες. Ο Φλοξ επιμένει να αφοσιωθώ στα εργασιακά μου καθήκοντα και να αφήσω κατά μέρος τα καλοκαιρινά όνειρα.

Ο ίδιος δε κάνει λόγο για τα σχέδια του. Σιγά μη μείνει στην τσιμεντούπολη. Έμαθα πια την τακτική του. Συνεχώς γκρινιάζει για τα οικονομικά του και ξαφνικά αρχίζει τα ταξιδάκια και τις διασκεδάσεις. Ετούτη η υποκρισία του απένταρου αφεντικού που κατά περίεργο τρόπο επιβιώνει με βάζει σε μεγάλες σκέψεις…

Φυσικά ούτε λόγος για τα εργασιακά μου δικαιώματα. Η απειλή μου ότι θα τον καταγγείλω στην επιθεώρηση εργασίας τον άφησε παγερά αδιάφορο. Ε, λοιπόν το μαλλιαρό τέρας χρειάζεται επιθετική πολιτική. Αφού δε κόπτεται για το δίκιο μου θα τον πολεμήσω με τα δικά του όπλα. Τόσο καιρό κοντά του έμαθα τα ευαίσθητα σημεία του…

Λευκός εργάτης. Λευκή απεργία. Ετούτη η μορφή διαμαρτυρίας ταιριάζει γάντι με την ιδιοσυγκρασία μου. Δε χρειάζεται να ασκήσω βία ούτε να βάλω τις φωνές. Απλά κάθισα στη θέση μου και παρίστανα το άγαλμα. Έμπαινε ο πελάτης στο βιβλιοπωλείο και έφευγε άπραγος. Για να αποφύγω τις εξηγήσεις ανάρτησα στην βιτρίνα του καταστήματος πανό με τα δίκαια αιτήματά μου και είναι συγκινητικό πόση στήριξη έλαβα από τους περαστικούς.

Ο Φλοξ κατέφθασε αναψοκοκκινισμένος – σίγουρα κάποιος καλοθελητής τον ενημέρωσε – και βλέποντας την ανικανότητά του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δουλειάς, όχι μόνο δε με πέταξε στο δρόμο, αλλά μου υποσχέθηκε ανθρώπινο μισθό, κοινωνική ασφάλεια και άδεια διακοπών. Κι έτσι επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η σοφή παροιμία: «κι ο άγιος φοβέρα θέλει».