Θέλει τίποτα

Έχω στρογγυλοκαθίσει στον προθάλαμο της κατάθλιψης και δε κουνάω ρούπι. Τζάμπα η ψυχανάλυση και τα ψαξίματα με την ενέργεια του σύμπαντος. Παράτησα τη δουλειά μου για να ζήσω ήρεμα και ευτυχισμένα. Σκατά. Έγινα χειρότερα και έπεσα σε μαύρη τρύπα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποια είμαι εγώ; Δύσκολη απάντηση. Επόμενη ερώτηση. Τι θέλω από τη ζωή μου; Δεν είμαι σίγουρη. Τι με ευχαριστεί; Εύκολο. Τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Νιώθω συνέχεια κουρασμένη και το σώμα μου ζητάει ύπνο. Κοιμάμαι και ξυπνώ πιο κουρασμένη. Τρώω πατατάκια και μετά μαρμελάδα. Πάω τουαλέτα. Μετά πέφτω πάλι στο κρεβάτι. Δε έχω κουράγιο να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Σα ζαβλακωμένο περιφέρομαι μέσα στο σπίτι. Μιλάει ο Φλάβιος, γαβγίζει ο Φλοξ και εγώ στην κοσμάρα μου.

Το σπίτι βρίσκεται στο έλεος της σκόνης. Πεταμένα πράγματα παντού. Τα ντουλάπια άδεια. Ρούχα ασιδέρωτα. Αναπάντητα μηνύματα στον τηλεφωνητή. Κάποιοι με ψάχνουν και αν με βρουν θα αρχίσουν τις ερωτήσεις. Κι εγώ δε θέλω να απαντήσω δε θέλω να αναρωτιέμαι. Μπούχτισα με τα ερωτηματολόγια – δε βγάζουν πουθενά.

Κι εκεί στο βάθος η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών. Αριθμητικά σύμβολα μας υπενθυμίζουν ηλικίες, ανεξόφλητους λογαριασμούς, υποχρεώσεις, προθεσμίες. Κι εμείς βολοδέρνουμε με τέσσερις αριθμητικές πράξεις να φέρουμε στα ίσια τη ζωή μας. Μίζεροι και αποτυχημένοι μπακάληδες βλέπουμε το ταμείο φτωχότερο. Κάπου αλλού παίζεται το παιχνίδι και θα το βρω. Μέχρι τότε θα φάω μια τεράστια σοκολάτα και θα ευχαριστηθώ τη θλίψη μου. Μετά θα σκάσω στο κλάμα και μετά…μετά…δε ξέρω…κάτι θα σκεφτώ…