Νυκτερινή έφοδος

Είχα πάει να συμπαρασταθώ σε ένα φιλαράκι μου στο νοσοκομείο. Εγχείρηση ρουτίνας – τίποτα σοβαρό – αλλά είμαι ψυχοπονιάρης σε κάτι τέτοια και είπα να δηλώσω παρουσία. Καθόμουνα μαζί του και σκυλοβαριόμουνα, για να είμαι ειλικρινής, μέχρι που το πράγμα απέκτησε ενδιαφέρον.

Στη αρχή δε κατάλαβα τι γινόταν. Διαπίστωσα μια αναταραχή στους διαδρόμους, νοσοκόμες και γιατροί, πηγαινοερχόντουσαν αλαφιασμένοι. Κανένα έκτακτο, σκέφτηκα, αλλά η συνέχεια με διέψευσε. Βγαίνω από το δωμάτιο να κόψω κίνηση και τι να δω.

Άδωνις ο πολεμιστής, εισβάλλει αιφνιδιαστικά στα άδυτα του νοσοκομείου, αποφασισμένος να κόψει κώλους, να απονείμει δικαιοσύνη και να γιατρέψει πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Ορκίστηκε υπουργός το αγόρι και δε κρατιέται με τίποτα. Δε πα να υπάρχει τρυπάρα στο ΕΟΠΥΥ αυτός βλέπει ανοικτό ορίζοντα.

Αρχίσανε τα παράπονα από το προσωπικό. Μπήκαν στο παιχνίδι οι ασθενείς. Διαπίστωσε ελλείψεις στο υγειονομικό υλικό. Κι όταν ζόρισε η κατάσταση έγινε καπνός. Δηλαδή στο κρίσιμο σημείο που αρχίζουν τα αιτήματα και εσύ κάτι πρέπει να τάξεις στην αρκούδα για να χορέψει στο ρυθμό του αρκουδιάρη.

Συγκινήθηκε το καημένο. Είναι ευαίσθητη ψυχούλα. Μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά του. Έδωσε συγχαρητήρια στο μαχόμενο προσωπικό. Ευχήθηκε καλό κουράγιο στους ασθενείς και αποχώρησε θριαμβευτικά σα τον Μέγα Αλέξανδρο καβάλα στ΄άλογο.

Σε τούτη εδώ τη χώρα πάντα περίσσευαν οι υποσχέσεις. Ψήφος και υπόσχεση. Υπόσχεση και προδοσία. Σας πήραμε χαμπάρι. Ελληνάρα μου, μη μασάς. Κυρίως μην απελπίζεσαι. Ζυγώνει η ώρα και θα γίνει μεγάλο πανηγύρι…