«Λευκή νύχτα» στο Ίλιον

Κούκλα. Πλαστικό ομοίωμα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Βλέπει, ακούει, αισθάνεται. Κι όταν αποφασίζει να μιλήσει γίνεται θεατρικός λόγος, κίνηση, ιστορίες πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και δηλητήριο.

Κομπέρ. Ο άνθρωπος παγίδα. Κινείται ανάμεσά μας με τη σιγουριά του ταλέντου, χαλαρώνει τις διαθέσεις μας και το χαμόγελο βγαίνει αβίαστα. Το χρυσό του καπέλο έχει μαγικές ιδιότητες. Λάμπει στο σκοτάδι της αίθουσας. Εμείς τον πιστεύουμε. Ακολουθούμε ανυποψίαστοι. Εκείνος ξέρει καλύτερα τη συνέχεια… Και ξαφνικά γροθιά στο στομάχι…

Ανθρώπινες ψυχές εξομολογούνται τη δική τους αλήθεια. Απογυμνωμένες στο ημίφως, φονικά βέλη, βρίσκουν το στόχο τους εκεί που πονάμε εκεί που η αναμέτρηση με το θάνατο αποδεικνύεται προσωπική μας υπόθεση.

Η γυναίκα που ατύχησε στην αγάπη, η αμετανόητη πόρνη, η κρυφή ζωή της νύφης, η βία βάζει τέλος στο παραμύθι του έρωτα, η ταράτσα γίνεται το παρατηρητήριο της γειτονιάς, η αρρώστια βασανίζει ένα νέο κορμί, το μικρό παιδί αρπαγμένο από το χέρι της μάνας του.

Το τζάμι της βιτρίνας σπάει και η κούκλα απαξιώνει το θάνατο. Όμως εκείνος τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση της, κατευθύνει τις κινήσεις της και επιβεβαιώνει τη μάταιη προσπάθεια να αποφύγεις το τέλος.

Δε υπάρχει περιθώριο χρόνου για να αντιδράσουμε. Τα λόγια μετρημένα και ο κομπέρ επεμβαίνει τη κρίσιμη στιγμή για να αποδείξει ότι τούτο το παιχνίδι παίζεται με τους δικούς του όρους. Αν αντέξεις θα πιαστείς σωτήρια στο νήμα που συνδέει την αιώνια πρόκληση ισορροπίας στα ανθρώπινα πάθη και μίση. Διαφορετικά επιστρέφεις τρομαγμένος στο προστατευτικό σου κέλυφος και αδύναμος παρατηρείς την πτώση στο κενό.

Οι συντελεστές της παράστασης, νέα παιδιά, ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση της βαθύτερης έκφρασης και παρά τις υποκριτικές τους αδυναμίες υπερασπίστηκαν γενναία το ρόλο τους.

Στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη είδα μια παράσταση ελπιδοφόρο μήνυμα. Αφουγκράστηκα την αγωνία και την υπερηφάνεια φίλων και συγγενών που στήριξαν την προσπάθεια τους και μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό τους.

Θεωρώ ότι η ύπαρξη, έστω συμβολικού αντιτίμου, για την παρακολούθηση της παράστασης θα υπενθύμιζε σε κάποιους από το κοινό τη τήρηση στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια της. Δε σχολιάζουμε αγενώς τα δρώμενα, δε μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά βγάζουμε το σκασμό και υποκλινόμαστε στη δύναμη της δημιουργίας. Για να βρίσκεσαι στη σκηνή και να εκτίθεσαι θέλει κότσια. Δυστυχώς αν δεν πληρώσεις κάτι δεν το εκτιμάς. Ο ερασιτεχνικός ή επαγγελματικός θίασος αξίζει ανάλογο σεβασμό.

Καλή συνέχεια στη θεατρική ομάδα!

Θοδωρής Κατσαρός, συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης, απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!