Ολόγιομο φεγγάρι

Δέχθηκα να΄ρθω στο νησί για να παρηγορήσω το Φλωράκι που το σκεφτόμουν μονάχο του στην παραλία και μαύριζε η ψυχή μου. Ανέχθηκα τη Φλαβιάρα που κουβάλησε μια ντουζίνα βιβλία για να μας διαβάσει ποιήματα αυτοκτονίας. Έκανα υπομονή με τις υστερικές μαμάδες και τα πιτσιρίκια τους στην παραλία. Συγκρατήθηκα για να μη πλακωθώ στο ξύλο με τον ταβερνιάρη για τις απαράδεκτες τιμές του – έχουμε κρίση άνθρωπέ μου…

Ήμουνα τύπος και υπογραμμός μέχρι που φάνηκε στον ουρανό τ΄ολόγιομο φεγγάρι. Καθόμασταν στην αμμουδιά και κοιτάζαμε σα χαμένα. Άρχισε η Φλώρα τους αναστεναγμούς, η Φλαβιάρα την απαγγελία, μια παρέα Κινεζάκια πιο πέρα τράβαγαν συνέχεια φωτογραφίες κι εγώ έτοιμος να εκτοξευτώ στο διάστημα από τα νεύρα μου και να κατεβάσω το ασημογαμημένο από τη θέση του.

Εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς κοιτάμε τ΄άστρα. Στη Βραζιλία και στην Τουρκία σκοτώνονται άνθρωποι. Η κυβέρνηση μας πάει για ανασχηματισμό. Κάθε φορά που τα σκατώνει αλλάζει κώλους στις καρέκλες της εξουσίας για να μας πει καινούργιο παραμύθι.

Ο μοναδικός αισιόδοξος άνθρωπος σ΄αυτή τη χώρα είναι ο πρωθυπουργός μας. Ρήμαξαν όλα κι αυτός βλέπει ανάπτυξη. Που κοιτάει το αλλήθωρο; Η αισιοδοξία των ηγετών πρέπει να είναι κολλητική. Δεν εξηγείται διαφορετικά η απαίτηση της Μέρκελ να ζητήσει από τον Πούτιν τα λάφυρα που έκλεψε ο ρώσικος στρατός από τη χώρα της.

Γύρισε η ρώσικη αρκούδα το προσωπάκι της κατά Σιβηρία μεριά και πάγωσε το σύμπαν. Ξεροκάταπιε η φροϋλάιν και το σκέφτηκε καλύτερα. Καλά κάνεις και ζητάς κυρά μου, δε λέω όχι, αλλά να δώσει και η χώρα σου αυτά που μας χρωστάει χρόνια. Αποζημιώσεις για τα θύματα του Διστόμου, το κατοχικό δάνειο. Και μετά θα σου κάνω εγώ ελληνική βραδιά με μουζάκας, τζάτζικος και παγκωμένη μπύρα. Έτσι για να δεις τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία…