Το νανούρισμα της αγάπης

Η ιδέα του Φλοξ για το πάρτι έκπληξη ήταν συγκινητική. Έδειξε για μια ακόμη φορά τη καλή του διάθεση. Βέβαια, το σπίτι έγινε άνω κάτω και κανένας δε προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει, αλλά δε με πείραξε καθόλου. Στρώθηκα στη δουλειά και μέσα σε λίγη ώρα όλα είχαν μπει στη θέση τους.

Ξημερώματα, μόνη στο κήπο, άναψα τσιγάρο και απολάμβανα τα πρώτα χρώματα της μέρας. Ο Φλάβιος γίνεται έξαλλος με τα καψουροτράγουδα. Θεωρεί ότι οι στίχοι τους υποτιμούν την πραγματική αγάπη.

Η αγάπη είναι το μικρό εκείνο πλασματάκι, καρπός του έρωτα, που μεγαλώνει μέσα σου και έρχεται στον κόσμο για να δώσει νόημα στη ζωή σου. Αγάπη το χαμόγελό και η μυρωδιά της τρυφερής σάρκας του. Αγάπη τα μάτια του μέσα στα δικά σου. Η πρώτη λέξη, το πρώτο χάδι. Τα δάκρυα του που στεγνώνεις με τα χείλη σου.

Αχ, φαντάζομαι ξανά και ξανά το δικό μου παιδί. Όμορφο, έξυπνο και ανεπανάληπτο. Να το νανουρίζω γλυκά στην κούνια του. Και μετά στο δρόμο για το σχολείο, πανεπιστήμιο….πήρα φόρα και δεν με σταματάει τίποτα.

Ο σύζυγος πατέρας φιγούρα θολή. Ποιος θα μου χαρίσει τ΄ όνειρο; Για να περάσω την πόρτα του μαιευτηρίου πρέπει να χύσω ιδρώτα στην αναζήτηση. Η αγάπη είναι τύχη. Η τύχη μου είναι θεόστραβη. Κουνάω χέρια πόδια και εκείνη με προσπερνάει παρά τρίχα. Θυμήθηκα τα λόγια μιας παλιάς μου φίλης: «Μη κυνηγάς την αγάπη…ξέχασέ την…τότε θα΄ρθει ξαφνικά και απρόσκλητη». Μήπως έχει δίκιο;