Φωτιά στην Πόλη

Κοίτα να δεις φίλε μου τι γίνεται στη γειτονιά μας και εμείς στην κοσμάρα μας. Η Πόλη δεν είναι τουριστική φωτογραφία με παζάρια, χαλιά ανατολίτικα και χανουμάκια καβλιάρικα. Υπάρχει ζόρικος λαός στο κόκαλο και θηλιά περασμένη στο λαιμό του. Κι όταν σφίγγουν τα πράγματα λύνεται ο κόμπος και πέφτει ο φερετζές.

Στην πλατεία Ταξίμ ρίχνουν ξύλο, σφαίρες και δακρυγόνα. Θέλουν να κόψουν τα δέντρα για να χτίσουν εμπορικό κέντρο, να ψωνίζουν οι πλούσιες τουρκάλες και να κάνουν φιγούρα στη Δύση. Το θεματάκι τους δεν είναι το δέντρο αλλά το δάσος.

Εκεί κατοικεί ο πρωθυπουργός της χώρας και ονειρεύεται την οθωμανική αυτοκρατορία. Σουλτάνος στα ανάκτορα κάθεται στο θρόνο του ανάμεσα στο ισλάμ και τη δύση – δίπορτο και όπου βολεύει κάθε φορά. Οι αντιρρησίες κάνουν μπανάκι με τις μάνικες, τρώνε πλαστικές σφαίρες στον κώλο και ανοίγουν τα κεφάλια τους να χωρέσει καλά το μήνυμα.

Ο ανατολίτης είναι παράξενο μπαχαρικό. Μυρίζει όμορφα αλλά χρειάζεται προσοχή. Αν βάλεις λίγο νοστιμίζει. Αν βάλεις περισσότερο σε πιάνουν καούρες. Όταν ο μάγειρας κλείσει το καπάκι της κατσαρόλας θα καεί το τόπος. Και κάηκε…

Πόσοι είναι οι τραυματίες; Δώδεκα ή εκατό; Αρχίσαμε τα παζάρια. Νεκροί; Κανείς δεν τολμάει να πει αλήθεια. Το αίμα για το δίκιο και την ελευθερία δεν έχει έθνος ούτε φυλή. Κυλάει ζεστό και ενώνεται – Αίγυπτος, Συρία, Παλαιστίνη. Κι εσύ Ελληνάρα μου ακούς τα συχαρίκια της Λαγκάρντ και στολίζεσαι για το γάμο του καραγκιόζη.