Δώσε μου το χέρι

Με πόσο κόπο και αγάπη περιμάζεψα τα βιβλία από το πάτωμα – σαν πουλιά με λαβωμένες φτερούγες. Ξεσκόνισα τη ράχη τους. Κόλλησα με προσοχή τις σχισμένες σελίδες τους. Τα παρηγόρησα στα χέρια μου. Μικρά παιδιά. Αθώες ψυχές. Ιστορίες και πονήματα συγγραφέων σε δημιουργικές στιγμές μοναξιάς.

Η εισβολή των ληστών στο χώρο έφερε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι έτοιμοι να απλώσουν χέρι βοηθείας. Χωρίς να το καταλάβω ήρθαν απρόσκλητοι και καλοδεχούμενοι για να δώσουν ξανά πνοή προσφέροντας εθελοντική εργασία. Ο μαραγκός της γειτονιάς επιδιόρθωσε τα ράφια. Ο ηλεκτρολόγος έφτιαξε τα φώτα. Βάψαμε τους τοίχους, τρίψαμε το πάτωμα, αλλάξαμε τζάμια.

Κάναμε σκληρή δουλειά αλλά το αποτέλεσμα μας έκανε όλους περήφανους. Μάλιστα για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί στο χώρο του βιβλιοπωλείου. Αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το τηλεφώνημα του κυρίου Μενέλαου που μας ευχαριστούσε για την προσπάθειά μας.

Μεταξύ άλλων το αφεντικό μου ονόμασε εμπνευστή της ομαδικής εργασίας τον Φλοξ που εμφανίστηκε σα βρεγμένος σκύλος στη γιορτή μας. Έπεσα από τα σύννεφα. Ώστε κι εδώ έχωσε την ουρά του; Κι εγώ νόμιζα ότι οι εθελοντές μου ήσαν θεόσταλτοι.

Ο Φλοξ σφύριζε δήθεν ανέμελα. Το άγρυπνο μάτι του περιεργαζόταν το χώρο και επιβράβευε τους παρευρισκομένους. Οφείλω να παραδεχθώ την ακατανίκητη έλξη που ασκεί το μαλλιαρό τέρας στους ανθρώπους γύρω του. Ηγέτης ή απατεώνας; Θρασύς ή ευαίσθητος; Τούτο το περίεργο πλάσμα με εξοργίζει και συνάμα με συγκινεί βαθύτατα.