Απολωλός πρόβατον

Χάσαμε τον Λάκη, στοπ. Μα είναι δυνατόν; Πως εξαφανίζεται τόσο εύκολα ένας άνθρωπος; Κανείς δεν είδε τίποτα. Ούτε άκουσε. Τύψεις με κυριεύουν και δε με χωράει ο τόπος. Οικογένεια και φίλοι συγκροτήσαμε ομάδες αναζήτησης. Χωρίσαμε τις περιοχές και βγήκαμε στους δρόμους.

Αποτέλεσμα μηδέν. Ψάξαμε παντού. Νοσοκομεία, φυλακές, στα στέκια που συχνάζει τον τελευταίο καιρό. Άφαντος! Καταλαβαίνω πόσο άσχημα αισθάνθηκε με την γκάφα του Φλοξ – δε είναι μικρό πράγμα να μάθει όλο το μαγαζί για το σεξουαλικό του πρόβλημα…

Αν δε βρω το χαμένο σπουργίτι το αφεντικό μου θα με απολύσει – μου το΄πε ξεκάθαρα. Κι όχι μόνο να το βρω αλλά να το επιστρέψω σώο και αβλαβή στη φωλιά του. Ο Φλάβιος άκουσε τον πόνο μου αλλά δεν έχει χρόνο για να ασχοληθεί με το πρόβλημά μου. Είναι ήδη αγχωμένος με το γεγονός της κλοπής στο βιβλιοπωλείο.

Ο Φλοξ παριστάνει το θύμα της υπόθεσης. Δεν άντεξα. «Εσύ φταις», του είπα, «κοίτα τώρα να τον φέρεις πίσω». Δέχτηκε. Μέχρι το τέλος της μέρας υποσχέθηκε να εντοπίσει το απολωλό πρόβατο. Και το έκανε. Όταν όλοι μας είχαμε σηκώσει τα χέρια ψηλά αυτός έβαλε σε εφαρμογή τα δαιμόνια ρουθούνια του.

Αργά το βράδυ ήρθε στο μαγαζί και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Πέταξα την ποδιά και έτρεξα πίσω του. «Όταν ένας άντρας έχει πρόβλημα πηγαίνει στον ¨ειδικό¨ για να το λύσει», μου είπε με ύφος ειδικού σε τέτοια ζητήματα. Σκέφτηκα οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που αντίκρισα. Ο Λάκης είχε αράξει στις πουτάνες και εμείς στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Στο μπουρδέλο το σκληρό αντράκι με χαμόγελο ίσαμε τ΄αυτιά να δουλεύει το εργαλείο του. Και τότε μου΄ρθε μια ιδέα…