Χρυσαυγή

Περπατούσα στην πλατεία της Κυψέλης και σκυλοβαριόμουνα. Είχα νεύρα και μου φταίγανε όλα. Και τότε την είδα. Pit bull κουνιστή και λεβέντισσα. Καταπληκτικό τρίχωμα και βλέμμα θανατηφόρο – ταράχτηκα. «Δε θα μου γλιτώσεις», σκέφτηκα.

Στην αρχή έκανε τη δύσκολη. Δε μασάει ο Φλοξ κορδελάκια. Έκανα κι εγώ τα δικά μου. Δοκιμασμένα κόλπα. Έδωσα σάλτα στον αέρα, τρίφτηκα, τεντώθηκα. Μετά βοήθησα μια γριούλα να περάσει απέναντι στο δρόμο. Ξαναγυρνάω στη θέση μου. Λιώμα η τύπισσα. Έπεσε το οχυρό.

«Μπράβο», μου είπε, «κι εγώ προστατεύω τους ανθρώπους»

«Μόνη σου;», ρωτάω

«Μαζί με το αφεντικό μου»

«Και τι κάνετε;»

«Φύλαξη ελληνικής περιουσίας»

Κουφάθηκα. Θα με τρελάνει η σκύλα. Εκτός κι αν δουλεύει με το αφεντικό της security σε κανένα εργοστάσιο – τι να πω;

Είδε τον προβληματισμό μου το βούρλο και συνέχισε τις αποκαλύψεις.

«Βάζουμε φωτιές. Κάτι φωτιές ίσαμε τον ουρανό. Λαμπαδιάζει ο τόπος».

«Και γιατί παρακαλώ;», ρώτησα περισσότερο μπερδεμένος.

«Μμμ…δεν έχω καταλάβει ακριβώς, αλλά έχει πλάκα να μας φοβούνται όλοι»

Σαλταρισμένη. Θεοπάλαβη. Άκρη δεν έβγαζα με την περίπτωσή της αλλά έχω καιρό να γαμήσω και προχώρησα στο ζητούμενο. Κάναμε τη βόλτα μας, χαμουρευτήκαμε, σκασμένη στα γέλια μου το΄παιζε μυξοπαρθένα και πάνω στο μπαλαμούτι σκάει η βόμβα. «Χρυσαυγή με λένε», και κορδώθηκε δυο πατώματα.