Κάτι άλλαξε

Δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο με τον Λάκη ούτε πρόκειται να βρεθεί μεταξύ μας κώδικας επικοινωνίας. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Το μόνο κοινό μας στοιχείο είναι ότι δουλεύουμε μαζί κι αυτό δε θα μας βγει σε καλό…

Λίγα λόγια για τον Λάκη. Ο Λάκης είναι μοναχοπαίδι. Μεγάλωσε με τη μαμά του. Ο μπαμπάς σκοτεινή φιγούρα. Σπανίως αναφέρεται στο πρόσωπό του. Έχει όμορφα μάτια και γυμνασμένο κορμί. Του αρέσουν τα ταξίδια, το ψάρεμα και οι μηχανές. Είναι φιλόδοξος και φτιάχνει ωραίες σάλτσες για μακαρόνια.

Επίσης, είναι κυκλοθυμικός. Χαμογελάει και λάμπει ο κόσμος και ξαφνικά κλειδώνει και παριστάνει το στρείδι. Το περίεργο τούτο πλάσμα μπήκε στη ζωή μου για να με βάλει σε μπελάδες. Εγώ με τους μπελάδες έχω περίφημη σχέση. Κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί τους.

Ο Λάκης με πηγαινοφέρνει στη δουλειά. Μετά πάμε στο σπίτι του. Γεμίζει τη μπανιέρα με νερό και με βουτάει μέσα. Με πλένει με τρίβει με ξεπλένει κι έτσι μοσχομυρισμένη με πάει στο κρεβάτι. Θα περάσω καλά, σκέφτομαι, αλλά μένω με τη γλύκα.

Ο Λάκης φιλάει υπέροχα. Μέχρι στιγμής η γλώσσα αποδεικνύεται το δυνατό του σημείο. Για τα υπόλοιπα όργανα ακόμη δεν έχω άποψη. Ούτε είδα ούτε ακούμπησα τον συγκεκριμένο οργανισμό. Μόλις απλώσω το χεράκι μου πετάγεται σαν να έβαλε δάκτυλο στην πρίζα. Περίεργο…εγώ αλλιώτικα θυμόμουνα τους άντρες. Κάτι άλλαξε ή είναι ιδέα μου;