Σκέψου έξυπνα

Η Φλώρα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Στέγνωσαν τα δάκρυα της και η ηρεμία επέστρεψε στο πρόσωπό της. Περιεργάζομαι τα χαρακτηριστικά της. Όμορφο και δροσερό κορίτσι. Διψασμένο για αγάπη. Με σημάδια θλίψης γύρω από τα μάτια.

Κάποτε ο Δημήτριος μου είπε: «αν η αγάπη μου σε πονούσε, αν το χάδι μου σε μάτωνε, αν η ανάσα μου σ΄έκαιγε, μακριά σου θα΄φευγα, να απολαύσω τη συντριβή σου». Το τελευταίο δεν μου ακούστηκε καλά… Ατυχής έκφραση, σκέφτηκα, ή ποιητικό τέχνασμα.

Τελικά κανείς δεν αγαπάει κανέναν; Όχι δε θέλω να σκέφτομαι τη θλιβερή εκδοχή των σχέσεων. Για να είμαι ειλικρινής ετούτη τη στιγμή δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα προσωπικά μου ζητήματα. Οφείλω να αναλάβω τις ευθύνες μου και να πάρω οριστικές αποφάσεις για το μέλλον μου.

Ξύπνησα τη Φλώρα με την ανόητη δικαιολογία «πέρασε η ώρα». Στην πραγματικότητα ήθελα τη βοήθειά της. Άλλωστε μου είχε υποσχεθεί συμπαράσταση. Ιδού η ευκαιρία και δε θ΄αφήσω να πάει χαμένη.

Ζεστός καφές και κέικ σοκολάτας στο τραπέζι του κήπου. Προηγήθηκε απαλή βροχή. To χώμα ανέδυε μεθυστικές μυρωδιές. Κοιταχθήκαμε στα μάτια, για ώρα σιωπηλοί, κατά διαστήματα μικρές μπουκιές γλύκαιναν τον ουρανίσκο μας.

«Η θέση του λαντζιέρη στο εστιατόριο είναι ακόμη διαθέσιμη;», τη ρώτησα. Με κοίταξε έκπληκτη και κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Τότε να τελειώσουμε το καφέ μας γρήγορα γιατί μας περιμένει πολύ δουλειά», συμπλήρωσα αποδεσμευμένος από κάθε προηγούμενο δισταγμό και θυμήθηκα τους στίχους του ποιητή Γιώργου Σεφέρη.