Μάι
12
Μαμά του κόσμου
Η Φλώρα θέλει να γίνει μαμά. Ονειρεύεται στρουμπουλά παιδάκια να στριφογυρίζουν στα πόδια της.
Παιδικά γέλια και αγκαλιές θα φέρουν ξέγνοιαστες μέρες στη ζωή μου. Δεν είναι απλή επιθυμία. Το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Υπάρχει μελετημένο σχέδιο. Οι κρύσταλλοι έχουν τη δύναμη να με κάνουν χαρωπή μανούλα. Ροζ χαλαζίας και φεγγαρόπετρα σε δράση.
Οχύρωσα το σπίτι με σύμβολα γονιμότητας. Γελαστός βούδας, κόκκινα φανάρια στην κρεβατοκάμαρα, ο δράκος στη μεριά του άντρα. Κάτι λείπει…κάτι λείπει…ο μπαμπάς. Άνδρας δότης σπέρματος. Πατέρας στήριγμα. Σύντροφος παντοτινός.
Εξομολογήθηκα στον Ορφέα το δράμα μου. Πήγαινε πέρα δώθε, νευρικός και αμήχανος, χαμπάρι δεν πήρα η ηλίθια και ορίστε τα αποτελέσματα. Η θεωρία μου «τα παιδιά είναι η χαρά και ο σκοπός της ζωής» ξύπνησε τον Ηρώδη μέσα του.
Εν ολίγοις κατάλαβα τα εξής: Μικροσκοπικά πλασματάκια καταβροχθίζουν τη ζωή μας, συρρικνώνουν τις επιθυμίες μας, απειλούν την πνευματικότητά μας. Η αναπαραγωγική διαδικασία είναι πράξη εγωισμού με ποταπά κίνητρα και σκοτεινές πλευρές. Κατατρόμαξα.
Ήταν η τελευταία μας συνεδρία. Πλήρωσα και έδειξα ευγενικά την έξοδο της πόρτας. Ο Βούδας με κοιτάζει λυπημένα. Τα κόκκινα φανάρια κρέμονται θλιβερά πάνω από το κεφάλι μου. Πήγα στο δωμάτιο του Φλάβιου. Κοιμόταν. Σκούντησα ελαφρά τον ώμο του. «Θέλω μια κόρη, να πλέκω τα μαλλιά της και να τρίβεται νυσταγμένη πάνω μου. Θέλω ένα γιο να μπαίνει στο σπίτι και να με φωνάζει μάνα», του είπα.
Ο Φλάβιος με πήρε αγκαλιά. Ακούμπησα στον ώμο του. Άνοιξε το βιβλίο δίπλα του και διάβασε με την υπέροχη φωνή του.
Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε, Μίλησε μας για τα Παιδιά.
Κι εκείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια σας, αλλά όχι από εσάς.
Και μ΄ολο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι όμως και τις ιδέες σας,
Γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα απ΄οπου τα παιδιά σας σα ζωντανά βέλη θα τιναχθούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τόξα που είναι σταθερά.