Περί ορέξεως…

Ειλικρινά δεν περίμενα η παρουσία του Ιβάν να αναστατώσει τόσο πολύ τον αγαπημένο μου σύντροφο. Ο Δημήτριος δεν έχει λόγο να αμφιβάλλει για τα αισθήματά μου. Ανέκαθεν ήμουν πιστός και αφοσιωμένος στην πολύχρονη σχέση μας. Μια σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού. Δοκιμασμένη στις δυσκολίες.

Ο εορτασμός του Πάσχα, στον κήπο του σπιτιού μας, κατέληξε σε ερωτικό δράμα. Ο Δημήτριος ήπιε κάτι παραπάνω…με αποτέλεσμα να εκφράσει με άκομψο τρόπο την ψυχική του αναστάτωση. Ο Ιβάν δεν προκάλεσε με τη συμπεριφορά του. Ούτε εγώ, φυσικά, έδωσα το παραμικρό δικαίωμα.

Στο τέλος της γιορτής έφυγε βιαστικά χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Σχεδόν δε με κοιτούσε στα μάτια όταν μου ζήτησε να απομακρυνθούμε για λίγο καιρό. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ποτέ άλλοτε δεν είχε αντιδράσει με παρόμοιο τρόπο.

Κανείς δεν κατάλαβε το παραμικρό εκτός από τον Φλοξ – τίποτα δεν ξεφεύγει από το μαλλιαρό τέρας. Κι εκεί ακριβώς κάνω το μεγάλο λάθος. Εξομολογούμαι τα αισθήματα και τις ανησυχίες μου προσδοκώντας τη συμπόνια του.

Φυσικά, εισέπραξα ειρωνεία και χλευασμό. Σκασμένος στα γέλια παρίστανε το λίκνισμα των γοφών του αγαπημένου μου τη στιγμή της αποχώρησης του. Και τότε θέτω το εξής ερώτημα: «εσύ που καμώνεσαι τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί δυσκολεύεσαι να σεβαστείς τις δικές μου επιλογές και με αποκαλείς κουδουνίστρα; – μη το αρνηθείς σε έχω ακούσει με τα ίδια μου τ΄αυτιά»

Ο Φλοξ σάστισε. Δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση και ούτε ήταν προετοιμασμένος για ανάλογη απάντηση. Κατέβασε το κεφάλι και απομακρύνθηκε σιωπηλός. Αργά το ίδιο βράδυ με επισκέφθηκε στο δωμάτιο μου. Φαινόταν προβληματισμένος και αμήχανος απέναντί μου. Και τότε η πιο ασύντακτη πρόταση που άκουσα στη ζωή μου απέκτησε το υψηλότερο νόημα: «εγώ δεν…δηλαδή…αν εσύ…ρε παιδί μου…περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»