Μάι
03
Στάσου πλάι μου
Οι άνθρωποι τις γιορτινές μέρες παραμερίζουν τις διαφορές τους. Μετά γίνονται πάλι ίδιοι…
Δεν υπερασπίζομαι το μαλλιαρό τέρας. Κατά καιρούς έχω πέσει θύμα της βάναυσης συμπεριφοράς του. Ωστόσο, αναγνωρίζω κάποιες καλές πλευρές του εαυτού του. Με αφορμή την αναπάντεχη καλοσύνη του στο προσωπικό μου δράμα άρχισα να βλέπω διαφορετικά την περίπτωση του. Ενώ παρίστανα τον σκληρά εργαζόμενο δεν με εξευτέλισε αλλά αντιθέτως με βοήθησε να γλιτώσω τη καρφίτσα της γιαγιάς από τα χέρια του τοκογλύφου.
Τώρα καλούμαι να παίξω τον άχαρο ρόλο του διαιτητή. Ο λόγος; Η σφοδρή σύγκρουση Φλώρας – Φλοξ κατά τη διάρκεια του εορτασμού της πρωτομαγιάς. «Η μαγική δύναμη των κρυστάλλων» λειτούργησε ανεπιτυχώς στην περίπτωση μας. Συμμερίζομαι απεριόριστα τις πολιτικές ανησυχίες του Φλοξ και δικαίως πικραίνεται για τη θλιβερή κατάσταση της χώρας. Όμως οφείλει να σεβαστεί την ανάγκη της ανιψιάς μου για να ανακαλύψει τον εαυτό της μέσα από διαφορετικούς δρόμους γνώσης. Κι εγώ ανησυχώ για την υπερβολική της ευπιστία. Φοβούμαι ότι εύκολα πέφτει θύμα εκμετάλλευσης διαφόρων τυχάρπαστων που παριστάνουν τους ιεραπόστολους της αιώνιας σοφίας. Αλλά δεν μπορώ παρά να συμπαραστέκομαι διακριτικά στην αγωνιώδη της προσπάθεια.
Η ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι βαριά και ασήκωτη. Η Φλώρα κλεισμένη στο δωμάτιο της και ο Φλοξ να φέρνει βόλτες στο σπίτι με κατεβασμένα μούτρα. Διάβασα κάποιους στίχους του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη για τη Μεγάλη Παρασκευή – ημέρα θλίψης και το δράμα του θεανθρώπου στο αποκορύφωμά του
Έκοψα λουλούδια από τον κήπο και πρότεινα στον Φλοξ να πάμε στον επιτάφιο. Δεν είμαι υπόδειγμα καλού χριστιανού, μετά βίας γνωρίζω και ασκώ τα στοιχειώδη θρησκευτικά μου καθήκοντα, αλλά έπρεπε να κάνω κάτι για να σπάσω τον πάγο.
Χτυπήσαμε την πόρτα της Φλώρας και την προσκαλέσαμε μαζί μας. Για ώρα δεν πήραμε καμιά απάντηση. Ξεκινήσαμε μονάχοι μας και τότε ακούσαμε πίσω μας τα βήματά της. Όμορφη και λαμπερή έπιασε το χέρι μου και έδωσε το σύνθημα να συνεχίσουμε. Ο Φλοξ μπερδευότανε ανάμεσα στα πόδια της. Αφού δεν τον έδιωξε είναι καλό σημάδι…
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β
Αντίς για όνειρο
Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να “μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ”
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Οδυσσέας Ελύτης, «Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου»
Εκδ. Ίκαρος,1984