Έλληνα δεύρο έξω

Ξαφνικά δεν τρελάθηκα. Υπάρχει λόγος. Και μάλιστα σοβαρός. Είπαμε να περάσουμε μια ξέγνοιαστη μέρα στον κήπο και μας κουβάλησε τη παλαβιάρα. Χέστηκα για τους κρυστάλλους και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Εδώ ο κόσμος χάνεται και η Εύα με τη Φλώρα το χαβά τους.

Στην Τουρκία αναστενάξανε τα τζαμιά. Πλατεία Ταξίμ και ο λαός κόκκινο ποτάμι στους δρόμους για την πρωτομαγιά. Πέσανε χημικά, ξύλο, τραυματίες, συλλήψεις. Είδα τη Τουρκάλα με τη σφεντόνα στο χέρι, σημάδι στα ίσια, μας θύμισε ότι η χώρα της δεν είναι το χαρέμι του Σουλεϊμάν…

Έχουμε κι εμείς τα δικά μας. Μαζευτήκανε τα χρυσαύγουλα στην πλατεία Συντάγματος να ταΐσουνε τη φτωχολογιά. Πεινάς; Δείξε μου ταυτότητα. Έλληνας; Τυχερούλη θα γεμίσω την κοιλίτσα σου. Ξένος; Ουστ, ψόφα βρομιάρη εγκληματία.

Φέρτε μου τη σφεντόνα της Τουρκάλας να ρίξω στο ψαχνό. Τρελαίνομαι με τους θεατρίνους της φιλανθρωπίας. Αγάπη για το πλησίον σου με τη ταυτότητα στο χέρι. Χείρα βοηθείας με τον αγκυλωτό σταυρό στο δέρμα της.

Κάτω από το ίσκιο της Ακρόπολης τα αυγουλάκια του Χίτλερ φοβερίζουν με τα ρόπαλα. Η πόλη καμίνι και η εβδομάδα των παθών στις παραλίες. Ο Χριστός ανασταίνεται και εμείς παριστάνουμε το κουφο – Λάζαρο στον τάφο. Έλληνα δεύρο έξω να δεις τα χάλια μας. Και μη μασάς. Ο Γολγοθάς σου ο σταυρός τους.