Η καρφίτσα της γιαγιάς

Κοντεύει να τελειώσει ο μήνας και θα πρέπει σε λίγες μέρες να καλύψω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις. Πράγμα αδύνατον. Επιπλέον, ο Δημήτριος, ο αγαπημένος μου σύντροφος, περιμένει να του εξοφλήσω τα χρωστούμενα. Όλοι κάτι περιμένουν από μένα και εγώ παριστάνω τον καθηγητή σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών…

Με πόνο ψυχής πούλησα το τελευταίο κόσμημα της γιαγιάς μου, μια υπέροχη καρφίτσα με πολύτιμες πέτρες, σε κάποιο από τα ενεχυροδανειστήρια που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια στη πόλη μας. Η απεχθής φυσιογνωμία του μαυραγορίτη έμπορα εκτίμησε το κόσμημα για ελάχιστα χρήματα. Ήμουν έτοιμος να το αρπάξω από τις βρώμικες χερούκλες του, αλλά η ανάγκη μ΄ έκανε να καταπιώ τη γλώσσα μου.

Ο φίλος μου Ιβάν παρατήρησε τη στεναχώρια μου και προθυμοποιήθηκε να με ακούσει. Έτσι πολύ απλά και αβίαστα άνοιξα την ψυχή μου και είπα όλη την αλήθεια. Ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια και μόνο όταν τέλειωσε η εκ βαθέων εξομολόγησή μου τότε ένιωσα το χέρι του να ακουμπάει τρυφερά και ανθρώπινα το δικό μου.

Τι αγαλλίαση. Τι ανακούφιση κάποιος να δέχεται τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου χωρίς να επικρίνει τις πράξεις σου. Όλοι έχουμε κάνει στη ζωή μας πράγματα για τα οποία καθόλου δεν είμαστε περήφανοι. Κι όμως είμαστε έτοιμοι να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας στην πρώτη ευκαιρία με το φωτοστέφανο του ηθικολόγου.

Κι ενώ ο Ιβάν με παρηγορούσε με την καλοσυνάτη φωνή του, καθισμένοι σε κάποιο απόμερο τραπέζι της καφετέριας, είδα μπροστά μου το μαλλιαρό τέρας. Ο Φλοξ με πλησίασε χαμογελώντας σαδιστικά.

Πίστευα ο ανόητος πως θα ξέφευγα από το δολοπλόκο μυαλό του. Τούτο το τετράποδο με μισεί θανάσιμα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για τα βρωμερές προθέσεις του εναντίον μου. Τώρα πια μ΄ έχει στο χέρι και φυσικά δε θα χάσει την ευκαιρία να με διώξει από το σπίτι.