Και η Φλώρα είναι καλά

Δεν είμαι η μόνη. Είμαστε πολλές. Κορίτσια πληγωμένα από άκαρδα αγόρια. Γεμάτη αίθουσα. Αμήχανα βλέμματα. Η συντονίστρια της ομάδας έτοιμη να μας οδηγήσει στο δρόμο της αυτογνωσίας.

Αρχικά ακούσαμε μια εισαγωγή για το σεμινάριο με θέμα: «γυναίκες που βιώνουν την αγάπη μέσα από τον πόνο». Μετά χωριστήκαμε σε ομάδες οκτώ ατόμων. Group therapy γυναικοκρατούμενο και ο κύκλος συζητήσεων ξεκινάει με δακρύβρεχτες ιστορίες.

Ήρθε η σειρά μου να μιλήσω και δέθηκε κόμπος η γλώσσα μου. Ξέσπασα σε κλάματα, ψέλλισα κάτι ασυναρτησίες, ανάθεμα αν κατάλαβε κανένας. Ποτάμι δάκρυα και να μη βρίσκω χαρτομάντιλα στην τσάντα μου. Με έπνιξε το άδικο και οι μύξες. Καταπιεσμένο θυμό διέκρινε η ψυχολόγος και προχωρήσαμε στην επόμενη πληγωμένη ψυχή.

Νομίζεις ότι η δική σου ιστορία είναι η πιο τραγική του κόσμου. Ξαφνικά ακούς κάτι πιο τραγικό και νιώθεις προσωρινή ανακούφιση – μη πω ευγνωμοσύνη. Μορφωμένη, ευκατάστατη και κουκλάρα η διπλανή μου. Ο σύζυγος της είχε πολλά νευράκια και βαρύ χέρι…

Πρόβλημα διαχείρισης θυμού διέκρινε η ψυχολόγος και προχωρήσαμε στην επόμενη πληγωμένη ψυχή. Η περίπτωσή της μοιάζει πολύ με τη δική μου. Κέρατο. Προδοσία. Μίσος. Μοναξιά. Εύα το όνομά της. Το νιώθω θα γίνουμε φίλες. Και γίναμε. Με εκείνο τον ανεξήγητο τρόπο που δένονται δυο άγνωστοι άνθρωποι και μηδενίζουν το χρόνο.

«Κερνάω καφέ», μου είπε και δέχθηκα. Έξω έβρεχε. Μέσα ήταν ήσυχα και ζεστά. Βλέπαμε τη βροχή από την τζαμαρία και μιλούσαμε. Ατέλειωτες κουβέντες. Μεγάλες αλήθειες. Πέρασε η ώρα και πέρασε η ζωή μας. «Υπάρχει ελπίδα;», την ρώτησα, «υπάρχει», μου απάντησε και εγώ την πίστεψα.