Έναστρη νύχτα στο κέντρο της πόλης

Οδός Σόλωνος. Βιβλιοκαφέ Έναστρον. Ζεστός χώρος και ζεστά χαμόγελα. Μια βραδιά αφιερωμένη στο μεγάλο εικαστικό Πάμπλο Πικάσο. Η ταινία ντοκιμαντέρ The mystery of   Picasso του σκηνοθέτη Georges Clouzot επιχειρεί κάτι πρωτοποριακό για την εποχή του. Ο μεγάλος ζωγράφος – για τις ανάγκες της ταινίας – δημιουργεί μπροστά στην κάμερα μια σειρά από τα έργα του. Αργότερα θα τα καταστρέψει.

Η Φλώρα παρακολουθεί αφηρημένη. Ίσως δεν έπρεπε να την πιέσω για να με ακολουθήσει στην αποψινή εκδήλωση. Ήθελα μόνο να ξεχάσει την τελευταία οδυνηρή της εμπειρία. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις της μάλλον δεν αντιλαμβάνεται το βαθύτερο νόημα της τέχνης του.

Τα σχόλια της, οφείλω να παραδεχθώ, με προβλημάτισαν ιδιαιτέρως. «Ο Πικάσο πρέπει να μισούσε τις γυναίκες. Σε όλα τα έργα του στέκονται γυμνές και περιμένουν παθητικά κάποιον να τις πηδήξει. Σαν σκεύη ηδονής χωρίς καμιά επιθυμία. Καθόλου τυχαίο που και οι τρεις του γυναίκες αυτοκτόνησαν».

Δυσκολεύτηκα να βρω εύστοχα επιχειρήματα για να ανασκευάσω τη γνώμη της. Εστίασα την προσοχή της περισσότερο στις σχεδιαστικές του ικανότητες και όχι στο παθιασμένο χαρακτήρα και την έντονη ερωτική ζωή του. Κι εκεί δέχθηκα μια απρόσμενη και θυμωμένη ερώτηση: «Γιατί όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες στη ζωή τους ήταν κωλόπαιδα;»

Αχ, Φλώρα δεν έχω καμιά απάντηση. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα της μεγαλοφυΐας. Ο διαφορετικός και το διαφορετικό συγκρούονται με το συνηθισμένο. Έτσι γεννιέται η Τέχνη. Έτσι πορεύεται στο χρόνο. Ο δημιουργός νιώθει τον πόνο και την αμφισβήτηση. Ο δημιουργός θα ξεσκίσει τις σάρκες του και θα κατασπαράξει δικούς του ανθρώπους. Χωρίς έλεος. Χωρίς ενδοιασμό.

Αχ, Φλώρα ο καλλιτέχνης είναι εγωκεντρικός και νάρκισσος. Ο καλλιτέχνης είναι βαθιά δυστυχισμένο πλάσμα.