Χαμένος στη μετάφραση

Έλεος. Ο εκδότης μου τρελάθηκε. Μόλις απέρριψε την πρότασή μου για να μεταφράσω μια σειρά εξαιρετικών διηγημάτων του Γκύ ντέ Μωπασάν. «Που τον θυμήθηκες…δεν πουλάνε τα διηγήματα…πρέπει να κυκλοφορήσω κάτι πιασάρικο», μου είπε.

Η δουλειά μου απαιτεί αυστηρή συγκέντρωση και ψυχική ηρεμία. Μετάφραση σημαίνει δημιουργία. Αφιέρωσα τη ζωή μου στο κέντημα του λόγου για να καταλήξω πένης και στα όρια της απελπισίας. Να μη μπορώ να ζήσω στοιχειωδώς.

Αναγκάστηκα να ζητήσω δανεικά χρήματα από τον Δημήτριο για να συνεισφέρω στις υποχρεώσεις του σπιτιού. Το έκανα με βαριά καρδιά αλλά δεν ήθελα να πω την αλήθεια στη Φλώρα ούτε να δώσω δικαιώματα στο μαλλιαρό τέρας.

Παρεμπιπτόντως το αντιπαθέστατο τετράποδο λείπει τις περισσότερες ώρες κι έτσι απολαμβάνω την ησυχία μου. Όμως πολύ φοβούμαι ότι κάτι σκαρώνει πίσω από την πλάτη μου και θα επανέλθει δριμύτερος.

Για να ξεχάσω κάπως τη θλίψη μου έκανα την αγαπημένη μου διαδρομή. Μοναστηράκι – Θησείο. Περπατούσα ανάμεσα στον κόσμο και σκεφτόμουν πόση τόλμη επέδειξαν κορυφαίοι καλλιτέχνες για να υπερασπιστούν το έργο τους. Κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Και πόσο ακριβό ήταν το αντίτιμο της άρνησης.

Ίσως να μην είμαι τόσο γενναίος. Ίσως να μην είμαι τόσο ταλαντούχος. Επέστρεψα αργά στο σπίτι. Δε βρήκα κανέναν. Ένιωσα ανακούφιση. Χρειάζομαι μόνο μια ζεστή σοκολάτα και το θάρρος να σηκώσω το τηλέφωνο: «θα το κάνω…θα μεταφράσω το τερατούργημά σου αλλά με ψευδώνυμο», είπα στον εκδότη μου και έκλεισα το φως.