Πως σε λένε;

Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου. Ποτέ δεν περίμενα να ενδώσω σε μια επιπόλαιη ερωτική περιπέτεια. Και μάλιστα με κάποιον που δεν ξέρω το όνομά του ούτε καν θυμάμαι το πρόσωπό του – μια τυχαία γνωριμία στο μπαρ.

Μετά τη δουλειά αποφάσισα να πάω στο σπίτι του. Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα αρκετή ώρα. Ήμουνα έτοιμη να φύγω όταν φάνηκε στο άνοιγμα της πόρτας. Αντέδρασε ψυχρά. Μπήκα χωρίς να περιμένω πρόσκληση.

Το δωμάτιο του είναι σκοτεινό. Χωρίς παράθυρα. Άδειοι τοίχοι. Ένας στενόμακρος μεταλλικός πάγκος με υπολογιστές σε λειτουργία και τεράστιες οθόνες. Περίεργο σκηνικό…

Κοιταχτήκαμε. Είναι πολύ μικρότερός μου. Υπολογίζω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Πιτσιρίκι. Απεριποίητος και αδιάφορος στην εμφάνιση. Επίσης, είναι θρασύς και υπερβολικά σίγουρος. Θέλει μόνο να με πηδήξει και δε του καίγεται καρφάκι για τα συναισθήματά μου.

«Πως σε λένε;», ρώτησα. Καμιά απάντηση.

Ε, λοιπόν, με εκνευρίζει η αλαζονεία του και όσο εκνευρίζομαι τόσο καλύτερα πηδιέμαι μαζί του. Ενώ ήθελα να του σπάσω τα μούτρα τελικά ξάπλωσα στα βρώμικα σεντόνια του.

Η ερωτική μου ζωή με τον Άλκη ήταν διαφορετική. Υπήρχε συναίσθημα, τρυφερότητα, επικοινωνία και στο τέλος κέρατο. Για να είμαι ειλικρινής τον βαριόμουνα, αλλά δεν το έδειξα ποτέ.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι βρήκα τον Φλάβιο και τον Δημήτριο καθισμένους στον καναπέ. Με περίμεναν. Η αποψινή βραδιά είναι αφιερωμένη στον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ο Φλοξ ήρθε λίγο αργότερα και κάθισε κάπως απρόθυμα στην παρέα μας. Είδαμε ένα ντοκυμαντέρ για τη ζωή του ποιητή. Ο Φλοξ παρακολουθούσε με ενθουσιασμό την ταινία. Για πρώτη φορά σ΄αυτό το σπίτι περάσαμε μια ξέγνοιαστη βραδιά.