Amour

Πέρασα χάλια στο ρεπό μου. Η ποιητική βραδιά κατέληξε στο τμήμα επειγόντων. Ο Δημήτριος έπαθε δηλητηρίαση. Φθηνά τη γλίτωσε. Το αποψινό επεισόδιο μου χάλασε τη διάθεση. Δε με χωρούσε το σπίτι. Βγήκα για περπάτημα. Σταμάτησα έξω από ένα μπαρ.

Ήθελα μόνο να πιω το ποτό μου και να χαλαρώσω ακούγοντας μουσική. Σκεφτόμουνα και έπινα. Μόνη. Δεν είμαι συνηθισμένη στο αλκοόλ ούτε στις μαύρες σκέψεις. Εύκολα ζαλίστηκα. Κάποιος με πλησίασε. Δε θυμάμαι καλά τα χαρακτηριστικά του. Κάθισε δίπλα μου.

Ποτέ δε κατάλαβα για ποιο λόγο είμαστε τόσο πρόθυμοι να εξομολογηθούμε τα μυστικά μας στον πρώτο τυχόντα. Μίλησα για τα όνειρα και τις προσδοκίες μου: «Είναι όμορφο να γερνάς δίπλα στον άνθρωπό σου», του είπα, «να κρατάς το χέρι του σε κάθε δυσκολία». Έτσι φαντάζομαι κι εγώ τη ζωή μου. Σαν τη ταινία amour, να τρώμε στην κουζίνα το πρωινό μας, να ακούμε κλασσική μουσική στο σαλόνι του σπιτιού μας, να βλέπουμε φωτογραφίες στο οικογενειακό άλμπουμ.

Ξαφνικά ένιωσα το χέρι του να με χαϊδεύει κάτω από τη φούστα. Τραβήχτηκα απότομα και του άστραψα ένα χαστούκι. Δεν αντέδρασε. Συνέχισε να πίνει αμίλητος. Μετά σηκώθηκε και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Αρνήθηκα. Με τράβηξε απότομα απ΄ το χέρι και βρεθήκαμε στο δρόμο.

Φτάσαμε στο σπίτι του και επέμενα να του εξηγώ το βαθύτερο νόημα της ταινίας. Πόσο πονούσε ο άντρας βλέποντας τη γυναίκα της ζωής του να αργοπεθαίνει και να μη μπορεί να τη σώσει από το μαρτύριο του πόνου. Και πάνω εκεί έκανα το καλύτερο πήδημα της ζωής μου. Ξημερώματα ντύθηκα και έφυγα βιαστική. Δεν είπαμε τίποτα. Ούτε ονόματα. Ούτε υποσχέσεις.