Μη μου κλέβεις τη δόξα

Δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του Φλάβιου για τα ποιήματα της Έμιλυ Ντίκινσον αλλά δεν έδειξα πόσο πολύ βαρέθηκα. Έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσει την απαγγελία και μετά έφυγα για τη δουλειά.

Απόψε στο μαγαζί είχαμε πολύ κόσμο. Δοκίμασα μια καινούργια σάλτσα για ψητό κρέας. Ζέστανα το γάλα και πρόσθεσα τυρί φέτα και λεμόνι. Μόλις άρχισε να πήζει έριξα το γιαούρτι και ανακάτεψα απαλά. Αρωμάτισα με δυόσμο και ρίγανη.

Πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα της κουζίνας έβλεπα τους πελάτες να δίνουν συγχαρητήρια στο σεφ και εκείνος – γλοιώδης και ψεύτης – να παριστάνει το δημιουργό. Έπρεπε να βγω στη σάλα και να ξεφτιλίσω τον μαλάκα μπροστά σε όλους. Με το δικό μου ταλέντο κορδώνεται ο αποτυχημένος.

Αν δεν είχα το δάνειο για το σπίτι θα άνοιγα εστιατόριο ακριβώς απέναντι από το δικό του. Να βλέπω την αποτυχημένη φάτσα του μπροστά στα άδεια τραπέζια.

Πήρα φαγητό για το σπίτι. Ο Φλάβιος έχει αδυνατίσει. Πρέπει να τον φροντίσω περισσότερο. Δυσκολεύεται να συνηθίσει την καινούργια του ζωή και εγώ με τα δικά μου προβλήματα δεν ασχολούμαι μαζί του. Κι όμως είναι τόσο καλός. Πάνω στο μαξιλάρι μου είχε αφήσει ανοιχτό το βιβλίο της Έμιλυ Ντίκινσον και υπογραμμισμένους κάποιους στίχους. Διάβασα. Χαμογέλασα. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, κοιμήθηκα ήρεμα.