Τάρτα λεμόνι

Η κατάσταση στο σπίτι μυρίζει μπαρούτι. Ο Φλοξ έχει σχεδόν κατασκηνώσει έξω από το ραδιομέγαρο και συμπαραστέκεται στους απολυμένους. Ο Φλάβιος δηλώνει ευτυχής για την απεργία των δημοσιογράφων και την απουσία της ενημέρωσης. Αναρωτιέμαι πως θα είναι η ζωή μας χωρίς ειδήσεις; «Απολαυστική», απάντησε ο Φλάβιος, «ευκαιρία να δούμε αγαπημένες ταινίες, να διαβάσουμε ή να πάμε βόλτα στην πόλη».

Μήπως να ανακαλύψουμε μόνοι μας τι συμβαίνει γύρω μας; Να γνωρίσουμε το γείτονά μας και να μάθουμε τα νέα του. Μα βέβαια, τόσα χρόνια και δε ξέρω ποιος μένει δίπλα μου. Ντροπή. Θα επανορθώσω αμέσως.

Έφτιαξα τάρτα λεμόνι, φόρεσα το καλό μου χαμόγελο και χτύπησα το κουδούνι της διπλανής μονοκατοικίας. Ήμουν έτοιμη να φύγω όταν άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη κυρία. «Καλημέρα σας», είπα, «είμαι η Φλώρα…μένω δίπλα σας και σκέφτηκα να γνωριστούμε καλύτερα». Ακολούθησαν μερικά λεπτά αμηχανίας. Αισθάνθηκα ηλίθια και θέλησα να το βάλω στα πόδια.

Ξαφνικά το χέρι της με τράβηξε φιλικά στο εσωτερικό του σπιτιού. Βρέθηκα καθισμένη στο καναπέ και η τάρτα σερβιρίστηκε σε υπέροχα πορσελάνινα πιατάκια. Η κυρία Μυρσίνη έφερε κρύο τσάι και μέσα σε λίγα λεπτά γίναμε οι καλύτερες φίλες.

Πρόσχαρη και αυθόρμητη με ανέκρινε από τη στιγμή που γεννήθηκα μέχρι σήμερα. Σε άλλη περίπτωση θα το είχα βάλει στα πόδια. Δεν το έκανα. Ο λόγος; Η φωτογραφία του μοναχογιού της, στη σερβάντα με τα ασημικά και τα κρυστάλλινα ποτήρια – κόλαση ο ένστολος με πόζα ήρωα πολέμου. Το καλύτερο; Ο καημός της κυρίας Μυρσίνης που ψάχνει αγωνιωδώς προσγειωμένο κορίτσι για να την κάνει νύφη της. Μήπως η τύχη είναι δίπλα μου και αδίκως βολοδέρνω σε ξένους δρόμους;