Ο έρωτας περνάει

«Ο έρωτας περνάει γι αυτό απεικονίζεται φτερωτός», μου είπε ο Δημήτριος και χαράξαμε διαφορετικούς δρόμους. Το επιχείρημά του ήταν ακατανόητο, αστείο και δυσάρεστο. Βέβαια, δεν έπεσα από τα σύννεφα. Φαινόταν το πράγμα εδώ και καιρό. Είχαμε απομακρυνθεί και ήταν ζήτημα χρόνου να πέσει η αυλαία.

Πικράθηκα. Δεν περίμενα να τελειώσει τόσο άδοξα μια σχέση ετών. Ο Δημήτριος ήρθε στο βιβλιοπωλείο, δήθεν να με συγχαρεί, περιεργάστηκε το χώρο και συνεχώς έκανε παρατηρήσεις με επικριτικό ύφος. Υπέμενα τη συμπεριφορά του περιμένοντας να αποκαλύψει τον πραγματικό λόγο του εκνευρισμού του.

Για να διευκολύνω την κατάσταση του επέστρεψα το δακτυλίδι μου – δώρο δικό του και σύμβολο της σχέσης μας. Είδα δάκρυα στα μάτια του καθώς με παρεκάλεσε να το κρατήσω ως ενθύμιο αγάπης. Αρνήθηκα. Ειλικρινά δεν βρίσκω το λόγο να σέρνουμε στη ζωή μας αντικείμενα που θυμίζουν πληγές του παρελθόντος.

Μετά την αποχώρησή του πέρασα την υπόλοιπη μέρα δουλεύοντας σκληρά. Είχα την ανάγκη να απασχολήσω το μυαλό μου. Η εργασιοθεραπεία έχει θεαματικά αποτελέσματα. Παραδόξως αισθανόμουν ανακούφιση. Περίεργο. Κάποτε ήταν αδιανόητη η απουσία του από τη ζωή μου. Κι όμως, τώρα στέκομαι δυνατός στην πρόκληση της επόμενης ξέγνοιαστης μέρας.

Επέστρεψα κατάκοπος στο σπίτι, έφαγα κάτι ελαφρύ και άκουσα ένα υπέροχο τραγούδι.

Nina  Simone – Feeiling  good.

Kαληνύχτα.